Ethan probeerde het opnieuw met de fles en schoof hem in de mond van het welpje. Deze keer werkte de kleine kaak en stroomde er melk. Hij was zo opgelucht dat zijn handen trilden. De andere welpen volgden, elk op zijn beurt kracht vindend. Bella zat de hele tijd stil, als een schildwacht. Toen het voeden voorbij was, legde Ethan één welp in een handdoek op zijn schoot.
Bella leunde dichterbij, haar ogen gefixeerd. Ze snoof een keer en raakte toen lichtjes de kop van het welpje met haar neus aan. Het kleine lijfje schrok eerst, maar nestelde zich toen tegen de warmte. Voor het eerst sinds Amara’s instorting stond Ethan zichzelf een broze hoop toe. De volgende nachten vervaagden in een ritme: voedingen van twee uur, eindeloos schoonmaken, notitieboekjes vol gewichten en notities.