Bella maakte van de kinderkamer haar thuis. Ze waakte bij de welpen, haar oren spitsten bij hun geroep, haar staart klopte zwakjes als Ethan de kamer binnenkwam. Ze was geen leeuwin, maar toch droeg ze iets bij zich dat net zo krachtig was – geduld, warmte en een instinct dat Ethan niet had kunnen afdwingen, ook al had hij het geprobeerd. Andere verzorgers fluisterden over wat hij aan het doen was. Sommigen noemden het roekeloos.
Anderen kwamen ’s avonds laat naar het raam en stonden vol ontzag te kijken hoe de hond zich opkrulde in de buurt van de welpen, een stille beschermer. Ethan ging met geen van hen in discussie. Hij bleef alleen maar komen, Bella aan zijn zijde, vastbesloten om de welpen een kans te geven. Op de vierde nacht, toen een storm de stroom voor een half uur onderbrak, gilden de alarmbellen toen het warmhoudbed haperde.