Ethan zat in de hoek, zijn notitieblok vergeten, zijn hart zwellend van ontzag. Hij wist wat de anderen zouden zeggen. Dat het gevaarlijk was. Dat honden en leeuwen niet samen gingen. Dat het instinct vroeg of laat zijn tanden zou laten zien. En misschien hadden ze gelijk. Maar op dat moment, toen hij toekeek hoe de welpen over Bella’s rug kropen terwijl zij hun onhandige capriolen met geduldige zuchten onderging, kon het Ethan niets schelen.
Het nieuws verspreidde zich snel. Personeel dat ooit gemompeld had over het protocol bleef nu hangen bij de ramen van de crèche, aangetrokken door nieuwsgierigheid die ze niet konden ontkennen. Sommigen schudden hun hoofd, mompelend over rechtszaken die op zich lieten wachten. Anderen kwamen dichterbij, met grote ogen, alsof ze getuige waren van iets heiligs.