“Je bent gek,” zei Marla op een middag, hoewel haar toon meer verwondering dan berisping uitstraalde. “Maar het werkt echt niet.” Ethan glimlachte alleen flauwtjes. Hij wist niet hoe lang het zou duren, maar voor nu leefden de welpen, bloeiden zelfs. Dat was genoeg. Al snel werd Bella’s zorg onderdeel van het dagelijkse ritme van de welpen.
Ze likte hun oren als ze huilden, duwde ze terug in hoopjes als ze te ver afdwaalden, liet ze onschadelijk aan haar staart knagen tot ze uiteindelijk gierde en ze met haar poot vastpinde. Hun kleine lichaampjes spinde tegen haar borst, de vibratie galmde door de kamer als een hymne.