Ethan documenteerde alles. Bladzijden vol met notities over gewichtstoename, voedingspatronen en ontwikkelingsmijlpalen. Maar het echte verhaal was moeilijker te schrijven. De manier waarop Bella’s ogen verzachtten toen ze zich om hen heen krulde. De manier waarop de welpen haar volgden alsof ze de enige moeder was die ze ooit hadden gekend. De manier waarop, tegen elke regel in, soort was vervaagd tot familie.
Het publiek kwam er per ongeluk achter. Een vrijwilliger nam een foto door het glas: drie leeuwenwelpjes opgekruld tegen een hond, staarten verstrengeld, ogen gesloten in slaap. Het beeld lekte uit naar sociale media, waar het zich als een lopend vuurtje verspreidde. Binnen enkele dagen verdubbelde de rij voor de ingang van de dierentuin. Kinderen drukten hun neus tegen de ramen, ouders fluisterden vol ongeloof.