“Een hond die leeuwen opvoedt,” zei een man, hoofdschuddend alsof hij zijn eigen ogen niet kon vertrouwen. “Nog nooit zoiets gezien.” Reporters riepen. Nieuwsbusjes parkeerden buiten. Krantenkoppen schreeuwden in gelijke mate over wonderen en gevaren. De directeur liep door zijn kantoor, mompelde over aansprakelijkheid terwijl hij over zijn slapen wreef. Maar hij sloot het niet.
De drukte was te goed voor de zaken en bovendien kon zelfs hij de kracht van wat de mensen zagen niet ontkennen. Ethan probeerde de camera’s te negeren en concentreerde zich op de welpen. Toch voelde hij het gewicht van de ogen die overal naar een misstap keken, wachtend tot het instinct zijn plaats weer opeiste. Hij droeg de twijfels elke avond met zich mee naar huis, waar hij met Bella in zijn kleine appartement zat.