Die avond liet hij Bella hem volgen naar de personeelsruimte. Toen hij de deur van zijn appartement opende, aarzelde ze op de drempel, met gespitste oren. Ethan bleef ook staan, met de sleutels koud in zijn hand, voordat hij opzij stapte. “Kom dan,” zei hij zacht. Bella draafde naar binnen, cirkelde twee keer rond bij de radiator en vouwde zich op een oude handdoek die hij neerlegde.
De kamer voelde anders met haar erbij – minder galmend, levendiger. Terwijl hij in slaap viel, kon Ethan haar ademhaling horen, rustig en kalm. Ergens aan de andere kant van de stad loeiden en stierven de sirenes, maar in zijn appartement was de lucht stil, doorweven met warmte. Hij kon niet uitleggen waarom, maar hij wist het zeker: Bella was niet voor niets gekomen.