Het tweede volgde minuten later, kleiner maar kronkelend van leven. De derde kwam na een lange, inspannende pauze, zijn kleine lijfje onbeweeglijk tot Amara’s ruwe tong een zwak gilletje uit zijn borstkas lokte. Voor een perfect moment leek de wereld heel. Amara krulde zich om haar jongen heen en duwde ze naar haar buik. De welpen sloten zich onhandig aan, hun poten kneedden tegen haar vacht.
Ethan ademde uit en opluchting verwarmde zijn borstkas. Het leven had weer gezegevierd, zoals het hoort. Toen brak het moment. Amara verstijfde, haar ademhaling was oppervlakkig. Ze zwaaide een keer en zakte in elkaar. De monitors gilden. De bewaarders stormden binnen, hun stemmen veranderden in bevelen: “Epinefrine-compressies nu-houd haar luchtweg vrij.”