Wade pauzeerde bij bepaalde passages die specifieke locaties en insteltijden noemden, waarbij de ooit zo hoopvolle bewondering van de schrijver veranderde in een verontrustende drang om het ongrijpbare kalf koste wat het kost te vinden. Bij de laatste aantekeningen was het dagboek overladen met sombere vastberadenheid.
Pagina’s werden gevuld met zorgvuldig getekende diagrammen van valkuilen, instructies voor het mengen van krachtige kalmerende middelen en lijsten met materialen voor het bouwen van draadstrikken. De schrijver noemde deze wezens niet langer “majestueus” of “van vitaal belang voor het ecosysteem”, maar besprak ze in termen van winst, prestige en de roem die zou volgen als ze exclusieve beelden van de zeldzame witte eland zouden bemachtigen.