Elke regel gloeide van verwrongen ambitie, waardoor deze levende, ademende dieren werden gereduceerd tot trofeeën – iets om vast te pinnen, te fotograferen en te verkopen aan de hoogste bieder. Wade sloot het dagboek met een bittere smaak in zijn mond, verontrust door hoe snel toewijding was verworden tot koude, berekende hebzucht.
Wade werd bang. Deze camping was niet zomaar een toevluchtsoord; het was een jachtpost, ontworpen om de wezens van het bos te vangen en er winst uit te halen. Voor het eerst zag hij de overgebleven bloedsporen bij de tent. Woede laaide in hem op, samen met nieuwe bezorgdheid over het lot van het witte kalf.