De eland liet een klagend gegrom horen, zijn slapheid werd sterker. Wade realiseerde zich dat dit wel eens de volwassen eland van datzelfde legendarische witte kalf zou kunnen zijn – verwond door dezelfde jagers die haar nakomelingen zochten. De openbaring gaf Wade een gevoel van dringende plicht. Hij moest ze tegenhouden.
Hij greep het dagboek en bladerde door de pagina’s met ruwe kaarten. Er verschenen steeds verwijzingen naar een “grillige rots”: blijkbaar het epicentrum van een zone vol vallen die bedoeld waren om het witte kalf te vangen. Wade’s hart bonkte. Als de vallen al waren gezet, dan begon de tijd te dringen voor elke eland die daar rondzwierf.