Toen klonk het gedempte gekraak van naderende voetstappen. Wade dook achter een bemoste boomstam, zijn hart bonkte. De eland, te groot om zich te verstoppen, hurkte laag in de schaduw. Stemmen klonken, een groep die terugkeerde, met een triomfantelijke toon. Een blik op hun geladen geweren vertelde Wade dat zij het team van de reiziger waren.
Hij hurkte achter een laag struikgewas, elke zenuw trilde van de spanning. Zijn hartslag was zo hevig dat hij bang was dat de jagers hem in het donker zouden horen kloppen. Zweet prikte in zijn ogen terwijl hij tussen de verwarde takken door tuurde, wanhopig proberend hun bewegingen te volgen.