Hij kon het prikkelende gevoel niet van zich afschudden dat ze niet alleen waren, dat de fluisterende bladeren meer verborgen hielden dan de gebruikelijke bosbewoners. Milo’s gedrag voedde die zorg. De hond draafde meestal vrolijk vooruit, snuffelde aan boomstammen en pauzeerde voor een geruststellend klopje voordat hij weer verder ging.
Maar deze avond waren zijn oren voortdurend alert en draaiden bij het minste kraakje of ritseltje. Zijn neus lag lager bij de grond en zijn draf werd een rusteloos gesnuffel. Wade probeerde het te negeren – misschien hadden ze net een wasbeer laten schrikken of hadden ze het pad gekruist met een stinkdier.