Zijn adem stokte. Dit was geen deel van het plan. Hij was hier gekomen om te helpen, om bewijs te verzamelen en voor het vallen van de avond weg te zijn. Maar het schemerde al in de lucht en het bos voor hem zag er onmogelijk donker uit. Als hij nu dieper ging, alleen en ongewapend, voelde het alsof hij recht in een val liep.
Maar toen keek hij weer in de ogen van de eland. Ze waren niet alleen wanhopig, ze waren ook bang. Iets daarbuiten had dit wezen doodsbang gemaakt. Het vroeg hem niet alleen om te volgen, het was een smeekbede. Het gewicht van dat besef drukte zwaar op Jacobs borst en wakkerde iets diep in hem aan.