Zaklampen flikkerden toen ze de open velden overstaken die naar de boomgrens leidden. Samantha strompelde door het gras, haar adem stokte van de haast. Elk geritsel, elke schreeuw in de verte deed haar huiveren. Juniper kon overal of nergens zijn. Het niet-weten werkte op haar zenuwen als glas.
In het bos verschoof de wereld. Dikke wortels krulden als botten uit de grond. Samantha sprong er onhandig overheen, zocht onder dicht struikgewas en hield haar nek ten opzichte van de takken boven haar, wanhopig op zoek naar een glimp van een witte vacht of een flits van beweging. Haar handen waren gekrabd, haar knieën modderig, maar dat kon haar niet schelen.