Toen ze die avond met lege handen en uitgeput terugkeerden bij haar huis, voelde Samantha zich uitgehold. Haar hart deed pijn op een manier die ze niet meer had gevoeld sinds haar huwelijk uit elkaar was gevallen. Het tikken van de klok in huis leek onmogelijk luid en spotte met haar falen.
Maar ook al knaagde de wanhoop aan haar, Samantha tilde haar hoofd op en balde haar vuisten tegen haar knieën. Ze had erger overleefd. Ze was niet van plan Juniper achter te laten – niet zonder desnoods elke centimeter van deze stad af te breken. Morgen zal ze opnieuw zoeken. Harder. Slimmer. Ze moest wel.