De volgende ochtend werd Samantha wakker met een vastberadenheid die haar borstkas verankerde. Juniper was nu al meer dan twee dagen weg en als ze niet doorzette, zou hij verder uit haar bereik verdwijnen. Ze had geen andere keuze dan harder, slimmer en meedogenlozer te vechten dan de dag ervoor.
Toen ze naar buiten stapte, de lucht nog steeds dik van de vroege mist, zonk haar hart. Slechts een handjevol mensen bleef ongemakkelijk schuifelen bij de veranda. De drukte van de eerste dag was verdwenen. Er waren alleen nog maar een paar vastberaden zielen over, de meesten met een riem of een eigen drager.