Haar vingers zweefden even voor ze een berichtje typte: “Alex, ik weet dat dit veel gevraagd is, maar ik heb hulp nodig. Juniper is weg. We doorzoeken het bos. Als er een kans is dat je kunt komen…” Ze drukte op verzenden, de woorden voelden zwaar aan zelfs toen ze van het scherm verdwenen.
Minuten kropen voorbij. Samantha zat op de trap van de veranda, haar telefoon zo stevig vastgeklemd dat haar knokkels wit werden. Toen het scherm oplichtte met Alex’ antwoord, kon ze amper ademhalen. “Ik heb het gehoord. Ik ben al aan het inpakken. Ik ben er zo.” Opluchting overspoelde haar zo hevig dat ze bijna in tranen uitbarstte.