Zonder te aarzelen legde Samantha het bevende kitten tegen haar borst, terwijl ze de fragiele hartslag van het kitten tegen haar huid voelde trillen. Ze noemde hem diezelfde avond nog Juniper, een naam die op de een of andere manier zowel fijngevoeligheid als kracht uitstraalde – dezelfde dingen die ze voor zichzelf hoopte terug te winnen in dit nieuwe, onzekere leven.
In de dagen die volgden werd Juniper haar constante metgezel. Hij was er tijdens de lange middagen waarop eenzaamheid zich dik in haar botten nestelde, tijdens slapeloze nachten waarin woede en verdriet in elkaar overvloeiden. Hij was het stille anker waarvan ze niet wist dat ze het nodig had totdat hij al om haar hart gewikkeld was.