Terwijl ze hergroepeerden, zoemde Lisa’s telefoon in haar zak. Ze haalde hem onverwacht tevoorschijn. Er knipperde een melding – een reactie op haar oorspronkelijke bericht. Iemand had een groep adelaarsveren gevonden bij de verlaten boomgaard aan de andere kant van de stad.
Ze opende de bijgevoegde foto. Haar adem stokte. De veren waren onmiskenbaar breed, bruin en wit, lagen in een cirkel alsof er iets zwaar op was geland. Lisa’s vingers vlogen overeind. Ze liet de foto aan David zien. “Zij is het,” fluisterde ze. “Misschien is ze daar.”