Lisa gilde. Een rauw, keelgeluid dat zelfs de vogels uit de bomen deed opschrikken. Maar het was te laat. De adelaar steeg weer op, hoog zwevend, met Coco in zijn dodelijke greep. Haar puppy’s ledematen zwaaiden, haar kreten werden zwakker naarmate ze in de lucht verdwenen.
De buren stonden verbijsterd stil. Iemand liet zijn telefoon vallen. Een vrouw hijgde. Niemand bewoog – eerst niet. Het was alsof de tijd had stilgestaan. De surrealistische gruwel van dit alles deed hen verstommen tot stilte. Lisa had het gevoel alsof haar longen waren ingeklapt. Haar knieën begaven het bijna.