Toen de dag van de operatie aanbrak, werd Kiara verteerd door zenuwen. Ze oefende haar tekst in de spiegel en speelde mogelijke scenario’s steeds opnieuw in haar hoofd. Niets voelde natuurlijk. Ze veranderde meerdere keren van kleding, in de hoop dat de perfecte look haar angst zou wegnemen. Uiteindelijk koos ze voor een casual maar gepolijste look en haalde diep adem. Het was tijd.
De bar was schemerig verlicht, precies zoals ze zich herinnerde. De vertrouwde geur van hout en vage sporen van gemorst bier kwam haar tegemoet toen ze naar binnen liep. Ze zag Ethan vrijwel meteen aan de bar zitten. Zijn gezicht lichtte op zodra hij haar zag. Kiara dwong zichzelf om hartelijk te glimlachen, haar hart ging tekeer toen ze dichterbij kwam. “Het is te lang geleden,” zei Ethan, zijn stem getint met wat klonk als oprechte genegenheid.