“Geluk hoe?” vroeg ze, terwijl ze iets naar voren leunde. “Ethan, je hield er altijd van om te pronken met je slimme vondsten. Waarom vertel je het me niet gewoon? Wat is het grote geheim?” Haar toon was lief, maar er was een glinstering van vastberadenheid in haar ogen. Ze was niet van plan om dit los te laten.
Ethan zuchtte en zijn schouders zakten lichtjes. “Prima,” mompelde hij, terwijl hij zijn stem verlaagde. “Ik trapte er niet echt in, oké? Ik ben er misschien… op een minder traditionele manier op gekomen. Maar het is niet wat je denkt.” Zijn ogen schoten naar de hare, haar smekend om niet verder te graven.