Daniel stapte dichterbij en schudde zijn hoofd. “Ik weet het. En ik zal het mezelf nooit vergeven. Maar Claire, ik heb nu de waarheid gezien. De jongens zijn van mij. Nog belangrijker, ze zijn van ons. En jij… jij bent ook altijd van mij geweest, zelfs toen ik je niet verdiende.” Zijn hand beefde toen hij naar de hare reikte.
Deze keer trok ze zich niet terug. Haar vingers rustten in zijn handpalm, onzeker maar warm. “Je hebt me pijn gedaan, Daniel,” zei ze zacht. “Maar ik kan zien hoeveel spijt je ervan hebt. Ik wil niet verliezen wat we hebben opgebouwd. Niet na alles waar we voor gevochten hebben.” Tranen glinsterden in haar ogen.