“O jee,” hijgde ze en bedekte geschrokken haar mond. “Die man lijkt precies op je vader. Hoe is dat mogelijk?” “Dat denk ik ook,” antwoordde Natalie, terwijl ze zich in stilte afvroeg wie de man was die op haar vader leek.
Natalie was opgelucht toen Cassandra’s uitdrukking haar herkenning van de griezelige gelijkenis bevestigde; het was haar ook opgevallen. Het was niet alleen haar verbeelding; die man leek echt op haar overleden vader. Maar de realiteit bleef dat hij haar vader niet kon zijn. Of toch wel? Wat als hij zijn geheugen kwijt was en Natalie daarom niet meer herkende?