Mevrouw Garcia deelde toen de pijnlijke waarheid: Winston had geen huidige vader en ze moest haar kinderen alleen opvoeden. Toen ze ontdekte dat ze een tweeling kreeg, wist ze dat ze twee zonen niet alleen aankon, dus nam ze de hartverscheurende beslissing om een van hen achter te laten in een weeshuis.
Natalie was vol ongeloof, maar ze kon zich de moeilijke omstandigheden waarin haar oma moest leven niet voorstellen. Ze voelde empathie voor haar en begreep dat ze deed wat ze dacht dat het beste was voor de toekomst van het kind. Terwijl de tranen over het gezicht van mevrouw Garcia stroomden, voelde Natalie zich verscheurd tussen woede voor het geheim dat ze had bewaard en medeleven voor haar moeilijke beslissing.