Er was geen tijd te verliezen; de storm zou alleen maar erger worden en het babyhertje, opgesloten in de omheining, zou de nacht niet overleven in zulke barre omstandigheden. De gedachte dat het daarbuiten zou vriezen, verontrustte hem diep.
Allan wist dat hij niet stil kon blijven zitten. Hij kleedde zich weer in, zijn vastberadenheid woog zwaarder dan zijn angst. Hij sjokte door de sneeuw naar zijn schuurtje in de achtertuin, de wind gierde door zijn gezicht terwijl hij door zijn gereedschap en voorraden rommelde.