Allan hurkte in de dwarrelende sneeuw, wanhopig op zoek naar een oplossing. Het reekalf aanraken zou het misschien veroordelen tot verlating, maar het in de storm achterlaten voelde wreed. Hij ging terug naar zijn schuur in de hoop iets te vinden waarmee hij het hert kon weglokken van de plek waar het vastgelijmd zat.
Hij had ook iets nodig – wat dan ook – om het babyhertje weg te lokken zonder het te laten schrikken of provoceren. Allan had een vreselijke rug en hij wilde niet het risico lopen om gewond te raken bij het oprapen van het hert. Zijn ogen vielen toen op een oud piepend speeltje dat jaren geleden van een hond van de buren was geweest.