Allan legde het reekalf voorzichtig bij de open haard en wikkelde het stevig in een dikke deken. De warmte van het vuur vulde de kamer, maar het leek weinig te doen voor het reekalfje, wiens ademhaling moeizaam en oppervlakkig bleef.
Allan keek hulpeloos toe hoe de toestand van het jong steeds verder verslechterde. Zijn ogen, die ooit zo alert waren, waren nu nauwelijks meer open, met de zwakste tekenen van leven. De angst om het dier te verliezen greep hem aan, de gedachte dat het zou sterven na alles wat hij had doorstaan om het te redden van de vrieskou was ondraaglijk.