Toen de dierenarts eindelijk tevoorschijn kwam, verzachtte zijn gezicht in een geruststellende glimlach. “Allan, je hebt iets ongelooflijks gedaan,” zei hij, zijn stem kalm maar vol respect. “Als je het jong niet op tijd had binnengebracht, had het het niet gehaald. Gelukkig is het nu stabiel.”
Allan werd overspoeld door opluchting en zijn schouders zakten door de spanning. Toen Allan uit het raam keek, merkte hij dat de storm eindelijk was gaan liggen. De sneeuw was gestopt met vallen en liet een stille, stille deken achter over de wereld buiten. De straten glinsterden onder de straatlantaarns, de chaos van de storm was vervangen door een serene rust.