Er was iets… dat niet natuurlijk aanvoelde. Raymond stapte naar voren, loensen door het dikke gordijn van sneeuw. De bult bij het hek lag nog half begraven, onbeweeglijk maar op de een of andere manier… aanwezig. Niet zomaar een object, maar iets met gewicht, met warmte.
Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer hij kon onderscheiden: een richel van borstelige vacht, vlekken van bleke huid eronder, het nauwelijks stijgen en dalen van adem. Zijn laarzen knarsten in een verse drift en plotseling trilde de heuvel. Raymond bleef staan.