Een laag gesnuif doorkliefde de storm, gedempt maar onmiskenbaar. Hij knipperde met zijn ogen. Snuiven? Hij zette een voorzichtige stap dichterbij, zijn hart ging sneller kloppen. De rug van het dier kwam iets omhoog en onthulde een ronde romp, de ruwe haren nat en samengeklonterd van de sneeuw.
Een vage geur bereikte hem – een muffe, aardse geur onder de scherpe kou. Er volgde nog een snuif, luider deze keer, vergezeld van een trage draai van de kop. Kleine, wijd opengesperde ogen. Een platte snuit bedekt met ijs. Raymond kneep zijn ogen verder dicht. “Een varken?” mompelde hij hardop, verbijsterd.