Toen, voorzichtig, hurkte hij – net iets – net genoeg om het gezicht beter te kunnen zien. Het varken snoof nog een keer, maar bewoog niet. Raymond ademde langzaam uit. Hij kon het niet optillen, niet in deze toestand. Niet op zijn tweeëntachtigste. Zijn knieën deden al pijn van het hurken en hij had al jaren last van zijn rug.
Het varken zou zich misschien niet verzetten, maar dat was het probleem niet. Hij draaide zich om en liep terug naar het huis, de sneeuw prikte op zijn wangen en de frustratie bouwde zich op in zijn borstkas. Binnen deed Raymond de deur achter zich dicht en leunde ertegenaan, zijn adem stokte en zijn hoofd ging tekeer.