Alleen het subtiele stijgen en dalen van zijn borst gaf een teken dat hij nog ademde. Raymond vertraagde, hurkte een paar meter verderop en schoof het blik pindakaas in de sneeuw. “Alsjeblieft,” mompelde hij. “Het is warm van binnen. En droog.”
De oren van het varken spitsten. Het snoof of gromde niet. Het staarde alleen maar. Toen een geluid. Niet van het varken. Een zwak, gedempt gejammer. Raymond verstijfde. Een andere piep, zacht en gespannen, steeg op onder het lichaam van het varken. Hij leunde iets opzij, loensend door de wind.