De volgende ochtend sneeuwde het nog steeds toen Raymond zijn oprit opreed, de vroege zon scheen zwakjes door de zware wolken. De weg was net genoeg vrijgemaakt om thuis te komen. Op de achterbank bewoog het kleine wezentje zich, knipperde naar hem met ogen die niet langer bewolkt waren, maar helder en op haar hoede.
Naast haar, genesteld in de dekens, dommelde het varken rustig in, haar ademhaling diep en langzaam. Raymond klom naar buiten en opende de deur. “Kom op, jullie twee,” zei hij zacht. “Welkom thuis.” Hij droeg ze één voor één naar binnen en zette ze bij de open haard – het varken op een dik oud kleed, de hybride naast haar gekruld.