De warmte van de vlammen schilderde de kamer in zacht goud. Raymond schonk zichzelf een mok thee in, de pijn in zijn rug nog steeds scherp, maar draaglijk. Hij liet zich in zijn stoel zakken en zat in stilte. Buiten was de storm voorbij.
Binnen voelde het oude huis weer… vol. Het varken opende één oog en liet haar kin zachtjes op de zijde van het wezen rusten. De hybride knipperde omhoog naar Raymond. Hij gaf een kleine glimlach. “Je hebt namen nodig,” zei hij, vooral tegen zichzelf. En voor het eerst in jaren, terwijl het vuur knetterde en de sneeuw van de ramen smolt, voelde Raymond zich niet alleen. Helemaal niet.