De achtertuin strekte zich uit als een bleek laken, zachte heuvels en donkere hoekjes verspreid onder de bomen. Raymond vernauwde zijn ogen en probeerde beweging te zien. Eerst was er niets. Alleen het ruisen van de wind, het kraken van takken en de meedogenloze stilte van de winter.
Toen zag hij het. Vlakbij het verste hek, half verscholen in een drift, bewoog iets. Hij deed een paar langzame stappen naar voren. De vorm was onduidelijk, maar het was er zeker. Een onregelmatige bobbel in de sneeuw, nauwelijks zichtbaar maar onmiskenbaar niet op zijn plaats.