Richard Hale, zelfstarter en CEO van een welgesteld bedrijf, hield van een goede grap. Maar hij had ook een grote tekortkoming: hij wist niet waar hij moest stoppen. Voor hem was de grens tussen een grap en wreedheid vaak vaag. Toen Adeline bij het benzinestation uitstapte om haar benen te strekken, grijnsde hij, schakelde een versnelling in en reed een paar meter vooruit.
“Kom op,” riep hij. “Bijblijven.” Ze fronste, half lachend, denkend dat hij alleen maar aan het plagen was. Toen versnelde hij net genoeg om haar achter hem aan te laten joggen. Het geluid van haar naam volgde hem in het donker, opgeslokt door het geluid van regen en motor. De sensatie was bedwelmend. Straks zou ze woedend zijn, maar daarna zou ze hem vergeven. Dat deed ze uiteindelijk altijd.
In de achteruitkijkspiegel zag hij haar kleiner worden, een gedaante onder flikkerende tl-lampen. Hij stopte bijna, maar deed het niet. Een les, zei hij tegen zichzelf, misschien zou ze eindelijk leren zichzelf niet zo serieus te nemen. Hij reed neuriënd weg op het ritme van de ruitenwissers, trots op zijn eigen humor..