Soms liep hij ’s nachts naar de rand van de pier en stelde zich Adeline voor ergens in het binnenland, levend en onbelast. De gedachte bracht geen troost, alleen een stille pijn – het soort pijn dat blijft omdat het nergens anders heen kan.
Toen, op een middag, viel zijn oog op een flyer op het prikbord van het opvangcentrum: Community Seminar – Opnieuw opbouwen na verlies. Hij negeerde het bijna totdat zijn blik op de naam onderaan viel. Gastspreker: Adeline Hart. Hoewel het een andere achternaam was, begonnen zijn handen te trillen.