Hij stond daar lange tijd, las en herlas het, ervan overtuigd dat het toeval was – een andere Adeline, een ander verhaal. Maar iets aan het lettertype, de zinsopbouw en zelfs de toon van het onderwerp droeg haar precisie in zich. Hij verscheurde de flyer voordat iemand het in de gaten had.
Die nacht sliep hij niet. Hij bleef zich haar naam op dat stuk papier voorstellen, stabiel en levend. Het idee dat hij haar weer zou zien, beangstigde en elektriseerde hem. Tegen de ochtend had hij een besluit genomen. Hij zou gaan. Hij moest het weten.