Na het gesprek wachtte hij bij de uitgang. Toen ze hem zag, vertrok haar uitdrukking niet. “Je bent verdwenen,” zei hij met trillende stem. “Je hebt mijn leven geruïneerd.” Haar ogen waren kalm, zonder te knipperen. “Nee, Richard,” zei ze gelijkmatig. “Dat heb je helemaal zelf gedaan.”
Hij wilde tegensputteren, vragen waar ze was geweest, maar de woorden bleven in zijn keel steken. “Waarom heb je me niet op zijn minst verteld dat je in orde was?” lukte hem uiteindelijk. Haar antwoord was zacht maar definitief. “Omdat het meisje waarmee je trouwde die nacht stierf. Ik heb haar helemaal begraven. Ik bouwde mijn leven steen voor steen opnieuw op en ik vond dat jij er niets over te zeggen had.”