De stilte die volgde was zwaarder dan schreeuwen. Hij opende zijn mond om zich te verontschuldigen, maar ze had zich al omgedraaid, haar nieuwe leven naast haar lopend als een harnas. Hij stond daar, onbeweeglijk, de verontschuldiging oplossend voordat het de lucht bereikte.
Hij keek hoe ze wegging, het zonlicht viel door de glazen deuren toen ze erin verdween. Even dacht hij eraan om haar naam te roepen, maar de jaren drukten een hand over zijn mond. Sommige geesten, besefte hij, verdwijnen niet. Ze stoppen gewoon met wachten tot ze gevonden worden.