Toen Manny de overloop van het trappenhuis bereikte, was Vale verdwenen, maar een ijzingwekkende zin bleef op de muur hangen: “Ze komt met mij mee naar huis, of niemand ziet haar weer.” De woorden versterkten iets in Manny, kristalliseerden in vastberadenheid. Vale blufte niet en Manny had geen tijd meer.
Manny realiseerde zich dat hij bewijs nodig had – onweerlegbaar bewijs dat Vale’s toegang tot elk kind voorgoed zou beëindigen. Zonder dat bewijs zouden de procedures en het papierwerk eindeloos blijven doorlopen. Hij kon niet meer op instinct vertrouwen. Hij had iets concreets nodig dat Vale’s leugens zou verpletteren en alles zou blootleggen wat verborgen zat onder die gecontroleerde, manipulatieve buitenkant.