Toen de sociale dienst voorbereidingen trof om het meisje naar een nieuw pleeggezin over te plaatsen, raakte ze in paniek en klampte ze zich wanhopig aan Manny vast. Haar geschreeuw vulde de kleine ziekenhuiskamer; de hond gromde naar iedereen die in de buurt kwam. De ambtenaren aarzelden, geschokt door haar terreur. Het was duidelijk dat haar verplaatsen meer schade zou aanrichten.
Manny stapte naar voren en vroeg ter plekke pleegrechten aan. Zijn stem had geen aarzeling, alleen overtuiging. De beheerders wisselden blikken uit en stemden toen in, omdat ze erkenden dat hij al de veiligste plek was geworden die ze kende. Het meisje zakte in elkaar van opluchting, greep Manny’s hand stevig vast, de hond beschermend aan haar voeten.