Maanden gingen voorbij aan zorgvuldige evaluaties, gesprekken en hoorzittingen, die allemaal versterkten wat al duidelijk was geworden: ze hoorde bij Manny. Toen de adoptie was afgerond, voelde de rechtszaal helderder. De hond, een standvastige beschermer, was formeel geregistreerd als haar emotionele hulpdier.
Op een rustige avond keerde Manny terug naar zijn oude route, maar deze keer liep hij niet alleen. Het meisje hield zijn hand vast, haar passen pasten bij de zijne, terwijl de hond trouw naast hen draafde. De nachtlucht voelde zachter aan. Voor het eerst in jaren voelde Manny zich heel. Hij kon eindelijk weer ademen.