De komende nachten sliep Ellen nauwelijks. Elke ochtend haastte ze zich om de beelden te controleren, maar vond meestal alleen maar regen die door het lamplicht dwarrelde, bladeren die trilden onder de wind en verdwaalde katten die tussen de grafstenen door dartelden. Haar frustratie nam toe. Misschien was degene die het was gestopt, omdat ze merkten dat ze in de gaten werden gehouden.
Tegen de vierde nacht vervloog haar hoop door vermoeidheid. Bijna had ze de camera helemaal niet meer bekeken, totdat ze de knipperende melding zag: beweging waargenomen om 2:37 uur. Ellen rommelde met de knoppen, haar handen waren onhandig, haar adem stokte toen het scherm tot leven kwam.