Hij legde het boeket naast het boeket dat Lucas vorige week had achtergelaten en het boeket dat Emilia gisteren had geplukt en streek de bloemblaadjes glad met een vreemde tederheid. Daniel stond langzaam op en veegde zijn handen af aan zijn spijkerbroek. Zijn blik bleef nog even op de grafsteen hangen voordat hij weer sprak.
“Lucas… Ik weet dat je al veel doormaakt. Maar er is iets dat ik je moet zeggen.” Lucas keek naar hem op en fronste zijn wenkbrauwen. “Ik heb je verteld dat je moeder en ik vrienden waren,” zei Daniel, zijn stem stabiel maar rustig. “Maar dat is niet de hele waarheid. We waren meer dan dat. We waren samen. Niet lang, en niet perfect – maar het maakte uit. Heel veel.”