Hij knielde en legde de bloemen voorzichtig neer, terwijl hij wat vuil van het gepolijste graniet veegde. De letters op de steen begonnen dof te worden, maar hij had ze niet nodig om te weten wat er stond. “Hoi, mam,” fluisterde hij. Het was bijna een jaar geleden sinds het ongeluk. Bijna een jaar sinds het huis stiller, kouder en kleiner werd.
Lucas herinnerde zich elke seconde van die dag – het telefoontje, de stilte daarna, de manier waarop zijn vaders gezicht niet veel veranderde toen hij het vertelde. Alsof iemand gewoon een etentje had afgezegd, niet hun leven in tweeën had gescheurd. De begrafenis was een waas. Lucas droeg een te groot pak en stond naast zijn vader zonder te weten wat hij moest doen. Mensen huilden.