Carole naderde hen met afgemeten stappen en begon: “Neem me niet kwalijk.” Haar stem, zacht maar vastberaden, trok hun aandacht. De vrouw draaide zich om met een verbaasde blik op haar gezicht, terwijl de jongen Carole met voorzichtige interesse bekeek. Ze haalde diep adem en vervolgde: “Ik ben jullie allebei mijn excuses verschuldigd.”
Haar oprechtheid klonk door in haar woorden toen ze bekende: “Ik liet mijn eigen angsten mijn oordeel vertroebelen. Ik heb jullie gebaren verkeerd geïnterpreteerd en dat spijt me oprecht.” Ze pauzeerde, hopend op vergeving ondanks haar eerdere misstap. Het gewicht van haar woorden hing in de lucht, een bewijs van haar oprechte berouw.