De woorden leken de spanning te doorbreken. Grace’s ouders wisselden een lange blik, hun strenge uitdrukkingen verzachtten. Na een zware stilte sprak haar vader eindelijk, zijn stem nu rustiger. “We zijn het niet eens met hoe je dit hebt aangepakt, Grace. Maar we zijn je ouders. We zullen jou en je zoon steunen.”
In de weken die volgden, begon Grace’s familie zich aan te passen aan de nieuwe realiteit. Hoewel hun acceptatie langzaam kwam, omarmden ze uiteindelijk Grace’s zoon als hun kleinkind. Grace vond ook kracht in de middelen van het opvanghuis en Brenda’s niet-aflatende steun, en zocht een weg naar stabiliteit en onafhankelijkheid.